Ernst Udet (1896-1941), een turbulent leven

Sterke verhalen waar het Belgische leger centraal staat.

Moderators: Exjager, piot1940, Bram1940

Plaats reactie
Gebruikersavatar
Obusje
Sponsor 2022-2023
Berichten: 143
Lid geworden op: 04 mar 2016 14:57
Locatie: Frankrijk

Ernst Udet (1896-1941), een turbulent leven

Bericht door Obusje »

In het tijdvak juli 1917 tot maart 1918 was Oberleutnant Ernst Udet, de meest succesvolle Duitse jachtvlieger van de Eerste Wereldoorlog na Manfred von Richthofen (1892-1918), als commandant van Jagdstaffel (Jasta) 37 gestationneerd op Feldflugplatz Wingene.
Aan zijn toen nog korte lijst van vijf luchtoverwinningen bij KEK (Kampfeinsitzerkommando) Habsheim en Jasta 15, voegde hij daar gedurende zijn periode te Wingene nog 15 erkende overwinningen aan toe. Later, bij respectievelijk Jasta 11 en Jasta 4, steeg zijn ‘score’ gestaag om uiteindelijk de oorlog te overleven en te beëindigen met 62 overwinningen. Alle behaald op Franse, Britse en Amerikaanse opponenten. Door de Duitse keizer werd hij voorjaar 1918 onderscheiden met de hoogste dapperheidsonderscheiding van het keizerrijk, de Pour-le-Mérite.

In zijn in 1935 verschenen autobiografie met de titel ‘Mein Fliegerleben’, overigens geschreven door een ‘ghostwriter’, besteed Udet aandacht aan zijn verblijf te Wingene. Hij verteld in zijn boek ingekwartierd te zijn geweest bij een ‘kanthandelaar’ in het centrum van Wingene. Bij een familie waarvan een zoon aan de andere zijde van het front tegen de Duitsers vocht. Officieren werden doorgaans gehuisvest in gerequireerde huizen of kastelen. De lagere dienstgraden moesten genoegen nemen met tenten en prefab-onderkomens in de onmiddellijke nabijheid van een vliegveld. De vliegvelden zelf bestonden veelal uit geëgaliseerde landbouwterreinen met een minimum aan voorzieningen.

Udet noemt in zijn boek de verstandhouding met deze familie afstandelijk maar wederzijds correct. Gesprekken over het verloop van de oorlog werden vermeden. Gezellig een pint drinken met ongenode gasten was in bezet gebied geen gebruik. Toen Udet bij de ouders een keer belangstellend naar de zoon des huizes informeerde, antwoordde de heer des huizes slechts ‘Gij doet uw plicht, hij de zijne’.
De naam van deze familie blijft in het boek van Udet onvernoemd maar het handelde zich om het echtpaar Ivo Vandevoorde en Sidonia Desmet, wonende aan de Bruggestraat (tegenwoordig Oude Bruggestraat geheten) nummer 29. De familie Vandevoorde was inderdaad kanthandelaar. Ze hadden destijds in Wingene vele dames die voor hen kantwerkjes maakten. En zoon Gerard (1896-1963) diende inderdaad als soldaat aan de IJzer toen Udet bij zijn ouders ingekwartierd was. Hij raakte tijdens de strijd blijvend invalide en werd in latere jaren onderscheiden met het Vuurkruis. Gerard was bij het uitbreken van de oorlog in 1914 nog geen 18 jaar oud en nog niet onder de wapenen, wat het waarschijnlijk maakt dat hij tijdig kans heeft gezien naar Frankrijk of Engeland uit te wijken dan wel zich al in het buitenland bevond ten tijde van de Duitse inval. En vervolgens dienst heeft genomen bij het leger.

Met de Duitse nederlaag van 1918 begon een nieuwe turbulente fase in het leven van Ernst Udet. En krijgsgeweld maakte ook daarvan weer deel uit. Zij het dan pas in de eindfase van zijn leven en niet meer aan het front. Op 11 november 1918 was Udet 22 jaar oud en zonder werk. De Duitse luchtmacht werd door de bepalingen van het Verdrag van Versailles opgedoekt. Militair vliegenier blijven was daardoor geen optie. Behalve een middelbare schooldiploma had Udet, door toedoen van de oorlog waarvoor hij zich als vrijwilliger had gemeld, geen specifieke beroepsopleiding genoten. Hij besloot toch in de vliegerij, inmiddels zijn passie, verder te gaan en zijn naamsbekendheid als oorlogspiloot bij de Duitse bevolking te exploiteren.

Gedurende het interbellum maakte Udet furore als vliegtuigbouwer, luchtacrobaat, trad op in vele luchtshows in Duitsland en de Verenigde Staten en figureerde als piloot in meerdere succesvolle bioscoopfilms. Daarnaast bleek hij geen onverdienstelijk cartoonist. Ook haalde hij met regelmaat de voorpagina’s van de toenmalige Duitse roddelbladen door zijn talloze affaires met vrouwelijk schoon. Mijn moeder zei vroeger altijd ‘van een mooi bord kun je niet eten’, maar Ernst Udet dacht daar duidelijk heel anders over.

Ernst Udet was in 1919 gehuwd met zijn oorlogsliefde Eleonore ‘Lo’ Zink (1896-1947). Haar naam had in 1918 op meerdere van de door hem aan het front gebruikte jachtvliegtuigen gesierd. In 1923 strandde het huwelijk kinderloos. Na de scheiding volgde het aantal amoureuze liaisons van Udet zich in rap tempo op. Alle beminde dames hadden één punt van overeenkomst: ze waren allen beeldschoon. Maar sommige dames bleken ook gevaarlijk. Eenmaal kostte zo’n romance hem op een hotelkamer bijna het leven. Nadat een dame ontdekte dat Udet haar wilde verlaten voor een ander, stak zij hem onverhoeds met een nagelvijl neer. Zwaargewond wist hij uit haar jaloerse klauwen te ontsnappen. Provisorisch opgelapt door een bevriende arts, vloog hij een dag later al weer in een eerder geplande en uitverkochte vliegshow. Om zich na de vliegshow in een hospitaal te laten behandelen. In 1933 had Udet een kortstondige relatie met de Duitse actrice Ehmi Bessel (1904-1980). Uit deze relatie is zijn, voor zover althans bekend, enige kind ontsproten. De latere actrice Dinah Hinz (1934-2020). Voordat het wicht geboren werd, had Udet de moeder al verlaten. Om haar carrière als actrice niet te schaden door een ongehuwd moederschap, in die dagen ’not done’, trouwde moeder Ehmi snel met de acteur Werner Hinz die Dinah volwaardig adopteerde. Vanaf 1935 tot aan zijn dood in 1941 had Udet een LAT-relatie met alweer een prachtig exemplaar van de vrouwelijke medemens. Een fotomodel met roots in de Berlijnse societykringen, Inge Bleyle. Kort voor haar overlijden in 1985 heb ik haar in München ontmoet. En herinner mij nog de genegenheid die zij ten toon spreidde voor de persoon Ernst Udet. Nog steeds de man van haar dromen. Vol trots toonde ze mij daarbij een aantal van zijn karikaturen die ze als herinnering koesterde.

In 1935 nam de carrière van Ernst Udet een andere wending. Een die hem uiteindelijk het leven zou kosten. De nationaal-socialisten waren inmiddels in Duitsland aan de macht gekomen en de voormalige jachtvlieger Hermann Göring was doende een nieuwe Duitse luchtmacht, de Luftwaffe, op te bouwen. En de opname van een alom bekend persoon en piloot in de Luftwaffe-gelederen bood vele voordelen. Vooral publicitair. Handig maakte Göring gebruik van de wetenschap dat Ernst Udet in permanente geldnood verkeerde. Weliswaar leverden diens succesvolle activiteiten grote sommen geld op, maar Udet gaf dat vervolgens ook weer met enorme hoeveelheden uit. En met regelmaat meer dan dat er bij hem binnenkwam. Göring wist Udet te overtuigen om dienst te nemen. Udet sloeg enkele dienstgraden over en werd kolonel bij de Luftwaffe, belast met technische en organisatorische taken. Al na korte tijd werd hij, conform met Göring gemaakte afspraak, bevorderd tot generaal. Met bet bijbehorende vaste en riante salaris. Zijn kostje leek gekocht. Maar, zoals wel vaker, schijn bedriegt.

Alhoewel Udet een voortreffelijke vlieger was, miste hij de specifieke organisatorische en technische kwalificaties en vaardigheden zoals noodzakelijk voor de door hem uitgeoefende functies. Na het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog kwamen zijn vakmatige tekortkomingen in toenemende mate aan het licht. En bleken de door hem aangestuurde departementen in chaos te verkeren. Inmiddels opgeklommen tot Generaloberst en met de functie van Generalluftzeugmeister, werd hij in de loop van 1941 door Hitler en Göring verantwoordelijk gehouden voor grote achterstanden in de productie van jachtvliegtuigen en bommenwerpers. Die tekorten waren pijnlijk voelbaar geworden omdat de Duitse aanval op de Sovjet-Unie inmiddels was begonnen en de luchtmachten van de westelijke geallieerden in toenemende mate Duitsland aanvielen.

In de vroege ochtend van 17 november 1941 nam Udet zich met een revolverschot het leven in zijn dienstwoning aan de Stallupönerallee 11 in de Berlijnse wijk Charlottenburg. Op last van Göring werd de zelfmoord voor de buitenwereld verzwegen en werd in een persbericht gesproken over ‘een noodlottig ongeval bij het testen van een nieuw wapen’. Inge Bleyle, op de hoogte van de werkelijke doodsoorzaak doordat Udet haar enkele seconden voordat hij de trekker overhaalde nog had gebeld, werd te verstaan gegeven dat haar leven gevaar zou lopen mocht zij over de ware reden spreken.

Na een staatsbegrafenis is Ernst Udet bijgezet op het Berlijnse Invalidenfriedhof. Het graf bestaat anno 2023 nog steeds.
Vriendelijke groet / Cordialement,
Obusje
Gebruikersavatar
Spitfire
Berichten: 74
Lid geworden op: 22 dec 2011 12:35

Re: Ernst Udet (1896-1941), een turbulent leven

Bericht door Spitfire »

Interessant verhaal,

Bedankt om te delen.

Grtz.

Luc 8-)
Plaats reactie

Terug naar “Sterke verhalen - histoires fortes”