Verpleegster gestorven voor België

[Obusje]

Bij de Duitse inval in 1914 stond België zoals bekend niet alleen. Van internationale zijde werd militaire- en menslievende hulp geboden aan leger en civiele bevolking. Niet alleen door het kamp der Geallieerden maar ook door landen die zich in het toenmalige conflict neutraal opstelden. Zo ook vanuit Nederland. Bekend bij het grote publiek is vooral de Nederlandse opvang van vluchtelingen, militair en civiel, die na de val van de Vesting Antwerpen in oktober 1914 in grote getale de noordgrens overschreden om aan het oorlogsgeweld en aan krijgsgevangenschap te ontkomen. Veel minder is bekend over de Nederlandse medische hulp die door artsen en verplegend personeel is geboden.

Exacte cijfers qua aantallen zijn (mij) niet bekend maar het handelt zich schattingsgewijze om enkele tientallen artsen en circa 300 verpleegsters die hun kennis en kunde aan zowel België als Frankrijk aanboden en vervolgens afreisden naar de diverse oorlogsgebieden. De meesten van hen waren werkzaam in goed geoutilleerde hospitalen op relatief veilige afstand van de frontlijn en keerden na gedane nuttige arbeid en na afloop van de oorlog weer ongedeerd huiswaarts. Maar uitzonderingen bevestigen de regel. Eén zo’n uitzondering was verpleegster Rosa (roepnaam Roosje) Vecht. Zij is gestorven voor België.

Rosa Vecht werd op 18 juli 1881 geboren als oudste dochter in een Joods gezin in Elburg, Gelderland. Rond 1900 begon zij haar loopbaan als leerling-verpleegster in een Rotterdams ziekenhuis. In april 1907 rondde zij haar verpleegstersopleiding af met het diploma van de toenmalige Nederlandsche Bond voor Ziekenverpleging. In de jaren 1907-1914 had ze verschillende jobs op diverse plaatsen in het land. Dit zowel in loondienst als zelfstandige. Tussentijds behaalde zij, om haar paramedische kennis te vergroten, in Groningen nog het diploma apothekersassistente. Ze stond bekend als een toegewijd verpleegkundige en verbrak om die reden haar verloving. Destijds de vaste voorbode van een aanstaand huwelijk. In de geest van die tijd werden in Nederland gehuwde vrouwen geacht te stoppen met buitenshuis werken, huisvrouw te worden en liefst ook kinderen te krijgen. Vrouwen in loondienst werden per huwelijksdatum van rechtswege ontslagen. Rosa koos er om die reden voor om ongehuwd te blijven. Ze wilde verder in haar vak.

Al kort na het uitbreken van de oorlog in augustus 1914 reisde Roosje Vecht af naar Antwerpen en meldde zich voor verpleegdienst bij het Belgische Rode Kruis. Ze werd door deze organisatie gedetacheerd bij het British Field Hospital for Belgium aan de Leopoldboulevard te Antwerpen.
Haar verblijf in Antwerpen was echter maar van korte duur want al op 10 oktober 1914, na zware Duitse beschietingen en slechts enkele uren voor de capitulatie van de Vesting Antwerpen, werd dit hospitaal via Londen verplaatst naar Veurne achter het IJzerfront. Roosje koos er voor om in andere hospitalen in de stad de helpende hand te blijven bieden aan de vele gekwetsten en bleef in Antwerpen. Toen zij na de capitulatie van stad en vesting alsnog het Britse hospitaal na wilde reizen, kreeg ze daarvoor van de Duitse bezettingsautoriteiten geen toestemming. Ze liet zich niet ontmoedigen, reisde onmiddellijk terug naar Nederland om vervolgens via Rotterdam naar Londen te vertrekken. Daar aangekomen vernam ze dat het Britse hospitaal inmiddels in Veurne was neergestreken. Op 18 oktober 1914 arriveerde ook Roosje in Veurne. Ze kreeg een slaapplaats toegewezen in herberg ‘De Nobele Rose’ aan de Noordstraat nummer 11.

Het British Field Hospital for Belgium werd in Veurne ondergebracht in het gebouw van het Bisschoppelijk College aan wat tegenwoordig de Karel Coggestraat heet, vernoemd naar de sluiswachter die in oktober 1914 een belangrijke bijdrage leverde aan de totstandkoming van de inundaties aan het IJzerfront. Op 21 oktober hervatte het hospitaal zijn activiteiten. Al op de eerste dag werden meerdere honderden gekwetsten binnengebracht van de Slag aan de IJzer.

Veurne lag dicht achter de frontlinie en was een gevaarlijk oord om te verblijven. In de stad bevonden zich meerdere militaire burelen waaronder ook het hoofdkwartier van het leger. Reden voldoende voor het Duitse leger om de stad met grote regelmaat met te beschieten en te bombarderen. Aanvang januari 1915 werd om die reden besloten om het hospitaal naar het veiliger geachte Duinkerken te verplaatsen. Voorbereidingen voor de verplaatsing in etappes werden getroffen en eind januari dienden deze afgerond te zijn.

Op zaterdag 23 januari 1915 lag Veurne voor de zoveelste keer onder Duits vuur. Kort voor het middaguur sloegen drie projectielen in op de Grote Markt. Roosje Vecht bevond zich op dat moment ook daar. Ze was van het hospitaal onderweg naar haar slaapadres in de Noordstraat om haar koffer te pakken voor de verhuizing naar Duinkerken die voor later op de dag gepland stond. Een scherf rukte haar rechterbeen af tot aan de heup. Ze werd nog met grote spoed naar hospitaal L’Océan in De Panne vervoerd maar operatief ingrijpen mocht niet meer baten. Twaalf uur later overleed ze in het bijzijn van meerdere collega’s ten gevolge van hevig bloedverlies. Haar laatste woorden waren ‘Nu kan ik niet meer voor mijn arme soldaten zorgen’.

Roosje Vecht werd met militaire eer begraven in Adinkerke. In 1920 werd haar stoffelijk overschot overgebracht naar Nederland en herbegraven op de Joodse begraafplaats te Muiderberg. Graflocatie: veld D, rij P, graf 165.

Rosa VECHT.jpg

[canadian2nd]

Bedankt voor je verhaal Obusje.

Ikzelf woon in Veurne en naar aanleiding van de jaarlijkse theaterwandelingen tijdens het Paasverlof hebben wij enkele jaren geleden - ik denk in 2014 - een scene gespeeld waarin Roosje Vecht ter sprake kwam en wij de mensen toonden waar ze in het begin van de oorlog werkte als verpleegster. Ook haar tragische dood werd uitgelegd en besproken.

Vriendelijke groet.
Jan.

[geert45]

Mooi verhaal.
Bedankt Obusje,
Mvg,
Geert

[Bram1940]

Een GROTE dame, Obusje!

[marcsken]

Wat lectuur over dit onderwerp doet altijd deugd.
Bedankt om te delen.