Ni om te lachen... of toch wel?

Sterke verhalen waar het Belgische leger centraal staat.

Moderators: Exjager, piot1940, Bram1940

Plaats reactie
Gebruikersavatar
Walesha
Berichten: 450
Lid geworden op: 14 feb 2014 11:44
Locatie: Kasterlee
Contacteer:

Ni om te lachen... of toch wel?

Bericht door Walesha »

Waar is de tijd? De tijd dat er nog zekerheden bestonden. Pas 18 en je mocht er donder op zeggen dat binnen de kortste keren je oproepingsbrief in de bus zou vallen.
Nee, dan spreek ik niet over een kiesbrief voor één van onze veelvoudige regeringsvormingen, maar heb ik het over het kladje waardoor je definitief ‘man’ werd.
Voor velen was het een stap in het onbekende. De eerste keer onder moeders vleugels uit. Eigenlijk een sprong in het ongewisse, want buiten de verhalen die over het leger circuleerden, wisten wij echt niet wat ons te wachten stond.
De eerste stap was, je ‘drie dagen doen.’ Wat niet meer was dan een medisch keuring. Niet eens grondig, maar net goed genoeg om te zien of je niet uit de toon viel. Je werd er ook ingeënt tegen alles en nog wat, en op het eind van dag één kreeg je dan die beruchte stempel, ‘goedgekeurd.’ Ja hoor, het is geen foutje, die bewuste drie dagen duurden uiteindelijk maar een achttal uurtjes. De logica van het Belgisch leger heb ik tot vandaag nog steeds niet door. Laat staan begrepen.
Na die eerste, korte kennismaking, kwam een maand later je ‘Marsbevel.’ Daarin stond de vermelding waar je de eerste maand opleiding moest volgen. Want daar bestond weinig zeggenschap over. Het was een ‘bevel’, dus, geen tegenspraak.
Die opleiding was afzien. Het was ook een beetje een loterij. De ene locatie was relatief rustig, gematigd en wat aan de moderne kant. Had je pech, dan kwam je in een soort concentratiekamp terecht. Met bullebakken van instructeurs, eten nauwelijks de naam waardig, en slaapplaatsen in de vorm van barakken.
Ik kwam aan zee terecht voor mijn eerste maand. Lombardsijde om precies te zijn. Putje zomer, dan zou je denken dat er geen betere locatie uit de lucht kon vallen. Laat ik je verzekeren dat dit helemaal niet het geval was.
Al eens een duinencross gelopen bij dertig graden, in gevechtstenue en volledige bepakking? En dat terwijl de kustgangers jou in vol ornaat achternakijken. Er bestaan wel leukere dingen.
Al met al vloog die eerste maand om. Slechts één weekend had ik strafcorvee gekregen, dat viel dus nog mee. Waarom? Hoor ik je denken.
Wel, we hadden ‘de muur gedaan’. Een beruchte uitspraak in het leger. De daad, nog erger. Het kwam er gewoon op neer dat je om 21 uur in je slaapbarak diende te zijn, 22 uur was het lichten uit, en werd er van je verwacht dat je ging slapen. Maar nee hoor, wij wachtten rustig het laatste appèl af, deden alsof wij sliepen, en even later waren wij aan het fuiven in de dichtstbijzijnde cafeetjes.
Slechts eenmaal betrapt, dus dat viel echt mee. Hadden wij ervoor over.
Na de opleiding werden we gestationeerd op verschillende locaties. Wie het geluk aan zijn zijde, of een lange arm mee had, kon in België zijn overige maanden slijten. Voor mij was het richting Duitsland. Ludenscheïd meer bepaald.
Een wondermooie streek. Bossen en heuvels, echt pittoresk. Drie kazernes had ons leger daar ter beschikking. Echt een ‘soldatenstad’.
De opleiding was achter de rug, nu viel je terug op een soort routine. Saai en weinig variatie op het thema. De dagelijkse ‘dril’, een soort veredelt turnen, moest ervoor zorgen dat wij fit genoeg bleven.
Hadden ze wel nooit kantines mogen openhouden, want de kilootjes die je overdag verloor, kwamen er s’ avonds gegarandeerd terug bij.
Het eten was niet om over naar huis te schrijven, de rest ook niet. Het enige wat in onze ogen telde, was het afschrijven van de dagen, tot aan de afzwaai. Want over één ding waren wij als milicien het loeiend eens, onze dienst in het leger was louter tijdsverspilling. Achteraf gezien beschouwden de meeste ‘hun legerdienst’ als de mooiste tijd van hun leven. En dat was ook zo. Je hoefde niet zoveel te doen, kreeg dagelijks soldij. Eten en drinken waren gratis. Het water dan toch, want als ik mij goed herinner kostte een biertje in de kazerne vier oude Belgische franken. Ik zie nu sommigen al watertanden ja, maar de soldij bedroeg wel maar zestig franken. Veel rondjes kon je dus echt niet geven.
Je maakte er vrienden, velen staken er hun eerste sigaret op, dronken er hun eerste biertje! In vergelijking met de dag van vandaag kan dit tellen. Ik spreek dan ook van meer dan 30 jaar geleden.
De dag dat ik afzwaaide was één feest. Ik was vrij, zo voelde het een beetje aan. Vanaf nu kon het echte leven beginnen. Gedaan met orders volgen, gedaan met vervelende klusjes klaren. Leve de vrijheid. Dus op de treinreis huiswaarts, gooiden wij gewoon alles van onze legeruitrusting het raam uit. Waarom er nog mee sleuren. Het was voorbij….
Toch is die tijd mij altijd bijgebleven. Ook vandaag nog. Het was echt wel een leuke tijd. Je leerde er enige discipline, legde sociale contacten en moest leren in groep te denken en handelen. Het liep niet altijd van een leien dakje, maar het systeem werkte wel. Misschien moesten ze de verplichte legerdienst wel opnieuw invoeren. Het deed echt niemand kwaad….integendeel…misschien ben ik er wel een beter mens door geworden. Daar bedoel ik dan wel het groepsverband, de samenhorigheid mee. Niet al het nare dat gelinkt wordt aan legertoestanden allerhande….Terug naar het leger! Het moet niet meer, maar ooit was het anders….

Verklarende woordenlijst;

* Mess; plaats waar wij onze maaltijden nuttigden, niet als we te velde waren.
* Te velde; Plaats waar geen mess te vinden was, ergens in één of ander veld of bos. Eten werd rantsoen genoemd.
* Rantsoen; Juist genoeg om te overleven, harde koeken en voedsel uit blik, al dan niet over datum.
* Over datum: Zowat alles wat je in het leger kreeg tot de dag van je afzwaaien.
* Afzwaaien; Het einde van je effectieve legerdienst, de dag van je verlossing.
* Je kamp doen; De grap van het leger. Enkele jaren na je afzwaai bestond de kans dat je opgeroepen werd voor een ‘herhaling’. Die duurde drie weken en was in mijn ogen totaal overbodig. Wel meegemaakt!

Auteur: Danny Cantaert (columnist/schrijver)
mava105
Berichten: 338
Lid geworden op: 29 sep 2011 10:55
Locatie: Leuven

Re: Ni om te lachen... of toch wel?

Bericht door mava105 »

In 1966 waren de 3 dagen, nog echt 3 dagen en 2 nachten op hotel in dat Klein Kasteeltje
Medische testen, inentingen en bloedafname (waarbij er steeds een paar flauw vielen), Psychologische testen, IQ testen, Morsetesten, en nog wel een paar die ik ben vergeten. Daarna nog een gesprekje met één of ander psycholoog, en het voorlezen en uitleggen van de militaire wet, met als ultieme straf de dood met de kogel.
wolf
Berichten: 273
Lid geworden op: 13 jun 2011 12:29

Re: Ni om te lachen... of toch wel?

Bericht door wolf »

in '70 nog 2 dagen, maar ik herinner me niks van inentingen; die kregen we als we al binnen waren.
Dan mochten we niet uitgaan en in de kantine werd een paar dagen geen bier geschonken.
PaCo: 2Codo '70-'71, rappels: '74, '81
Gebruikersavatar
one_O_five
Admin
Berichten: 3966
Lid geworden op: 28 mei 2011 14:01
Locatie: Lummen

Re: Ni om te lachen... of toch wel?

Bericht door one_O_five »

Dat noemden ze toen "De Medische Keten" en het was inderdaad bandwerk.
Gebruikersavatar
canadian2nd
Sponsor 2022-2023
Berichten: 1863
Lid geworden op: 21 jun 2011 14:07
Locatie: Bachten de Kupe

Re: Ni om te lachen... of toch wel?

Bericht door canadian2nd »

Toen ik in 1975 mijn medische proeven moest afleggen voor de Rijkswacht, was dit normaal ook 1 dag - deels klein kasteeltje - deels militair hospitaal.
Samen met nog een 6-tal andere kandidaten moest ik ook nog 2 bijkomende dagen blijven wegens verder diepgaand medisch onderzoek.
Aangezien ik zeer goede sportproeven had afgelegd, werd ik toch goedgekeurd voor kandidaat keuronderofficier, een opleiding van 3 jaar.
Later bleek uit mijn medisch dossier, dat ik een lichte afwijking had aan de ruggenwervels, doch gezien mijn uitmuntende fysieke en sportieve proeven werd ik toch toegelaten, samen met het merendeel van de "langer blijvenden".
Ik kreeg de quotering "AM 3" waardoor het voor mij verboden was om rijkswachter te paard of per motorfiets te worden.
Nu, na een carrière van 39 jaar en reeds 3 jaar op pensioen, weet ik waarom ik die quotering kreeg : last van de onderrug, maar gelukkig niet heel ernstig.
Bij onze inentingen in de Koninklijke rijkswachtschool - afdeling Gent, was het merendeel van de ingeënte leerlingen een dag of twee buiten strijd : onverbiddelijk in bed blijven met hevige koorts. Wat ze ons daar hebben ingespoten weet ik nog altijd niet, doch het moet verdomd "goed spul" zijn geweest.
Van alcoholverbruik in de kantine hadden we geen last : ER WAS GEEN ALCOHOL TE VERKRIJGEN gedurende onze volledige opleiding het eerste jaar.
Toen ik na een jaar naar Brussel moest, school keuronderofficieren, waren we het eerste jaar met de school gekazerneerd in het Kwartier De Witte De Haelen - zeg maar het Mobiel Legioen aan de gen. Jacqueslaan.
Daar was wel een kantine waar men een pint kon drinken, doch voor de leerlingen School Keuronderofficier was het ten strengste verboden om alcohol te drinken. Gelukkig konden we ons af en toe mengen in de massa en konden we toch af en toe een pint drinken tussen de mensen die al dienst deden in het Legioen.
Het tweede en laatste jaar van onze bijkomende opleiding verhuisden we naar het Kwartier Geruzet, de kazerne naast het Mobiel Legioen.
Daar was ook een kantine .... doch weer zonder alcohol ...
We kregen een keiharde opleiding, nooit op ons gemak en altijd kans dat je gestraft werd voor de meest uiteenlopende futuliteiten. Nu, meer dan 40 jaar nadien, droom ik nog geregeld dat ik ergens op de dool ben in de rijkswachtschool ...
Ik heb het me toch niet beklaagd...
mvg
Jan
In memoriam mijn opa Gerard : Soldaat 4 Li 1932-33 / 18d veldtocht (23 Li) / KG gemaakt bij Gent / Eind 1944 : vrijwilliger bij 1005e Tpt Coy / Gesneuveld voor België t.g.v. V2 inslag te Hove op 31-1-1945. I will always remember him ....
Gebruikersavatar
BPS10
Berichten: 194
Lid geworden op: 22 mar 2013 11:19

Re: Ni om te lachen... of toch wel?

Bericht door BPS10 »

Ik zag mid jaren 80 een loopbaan als Onderofficer bij de Krijgmacht wel zitten. Ik bezocht de locale Infosermi winkel waar ik in het bezit kwam van de nodige basispapieren- en informatie. Naast het invullen van een persoonlijke inlichtingenfiche en een document medisch geheim moest ik bij de gemeente nog tal van papieren aanvragen (uittreksel geboorteakte, uittreksel militie, uittreksel strafregister) en last but not least op mijn school een gehomologeerde kopie van mijn diploma lager middelbaar. Dat boeltje moest dan opgestuurd worden naar een dienst in Evere.

Op een zekere dag zat er in mijn bus een bruine omslag met mijn oproepingsbrief. Ik moest mij gaan aanbieden bij het CRS in het oud Klein Kasteeltje om de ingangsexamens voor Kandidaat Onderofficer gaan af te leggen. De eerste dag werden we onderworpen aan een schriftelijk examen over de kennis van de wettelijke landstaal, een schriftelijke proef Wiskunde en tal van schriftelijke psychotechnische testen. Op het einde van de dag werden namen afgeroepen. Dat waren de pechvogels die na dag één reeds te horen kregen dat ze niet geslaagd waren.

Op de tweede dag was een interview voorzien en de gekende Medische keten. Een aantal kandidaten werden voor verdere observatie doorverwezen naar het Militair Hospitaal. Op het einde van de dag vielen alweer tal van kandidaten af. De geslaagden kregen op het einde van die dag een oproepingsbrief om de sportproeven gaan af te leggen. Gezien mijn woonplaats kon ik kiezen tussen Peutie en Heverlee. Burgers en militairen die in de BSD verbleven konden hun sportproeven in Köln gaan afleggen.

Voor zover ik mij nog kon herinerren stonden volgende proeven op het programma : 100 m lopen binnen een bepaalde tijd, hoogspringen (3 pogingen beste resultaat telde) verspringen (3 pogingen beste resultaat telde), een hockeybal werpen (3 pogingen beste resultaat telde), een aantal oefeningen op de evenwichtsbalk,...

Gezien mijn eerste keuze Zeemacht en bovendien varend personeel was werd ik bovendien nog eens opgeroepen voor een medische keuring in het Militair Hospitaal van Oostende. Die proeven waren niet van de poes en gingen nog een heel stuk dieper dan in het Klein Kasteeltje. Ik werd medisch geschikt bevonden als varend personeel met de uitzondering van dekpersoneel en duiker-ontmijner.

Eind augustus werd ik onder de wapens geroepen. Toen ik echter in Zedelgem aankwam hing er voor mij geen blauw maar een kakhi uniform. Ik had twee keuzes aanvaarden of verzaken. Optie twee betekende dat ik alweer een jaar zou moeten wachten, alles opnieuw afleggen zonder zekerheid waar ik terecht zou komen. Ik heb dan maar optie één gekozen. :)

Bloedafname en inentingen werden niet in het Klein Kasteeltje geregeld maar tijdens de opleiding en nadien in de eenheid.
Gebruikersavatar
canadian2nd
Sponsor 2022-2023
Berichten: 1863
Lid geworden op: 21 jun 2011 14:07
Locatie: Bachten de Kupe

Re: Ni om te lachen... of toch wel?

Bericht door canadian2nd »

Van de sportproeven bij de Rijkswacht herinner ik mij nog dit :

- hoogspringen (zo hoog mogelijk maar minimum 1,10 m hoogte)
- verspringen zonder aanloop (minimum 2 meter ver)
- minimaal 20 sit-ups
- minimaal 10 x optrekken tot met je kin boven de baar
- cross van 800 m (die ik won overigens ...)
- zo ver gooien als je maar kon met een hockeybal... van deze proef heb ik nog vreselijke herinneringen.
Wij moesten met de groep kandidaten (een 25-tal) naar het park van Brussel aan de vijvers, een hockeybal zo ver gooien als we maar konden op een grasveld tussen twee bosjes - een open plek van zo'n 50 - 60 meter breed. Daar ik als kind steeds goed en ver kon gooien, en als 16,5 jarige al een klein jaar in de Picañol fabriek in Ieper werkte (waar we moesten "werken") en zodoende "macht gelijk een beer" had, gooide ik de bal dus zo ver als ik kon ... over het open veld en IN het achterliggende bosje ....
1OWM Stessens (sportonderrichter heb ik achteraf vernomen) die de proef afnam zag dit dus gebeuren. "Maar manneke toch ... wa doede gij NU !" riep hij uit.
Ik werd lijkbleek en deed het bijna in mijn broek van de schrik . Ik excuseerde mij met de woorden ... "ja meneer .... u zei toch dat ik de bal moest gooien zo ver als ik kon ? ...". Terzelfdertijd dacht ik dat voor mij de kansen op een loopbaan de Rijkswacht onbestaande waren. We werden allen door 1OWM Stessens meegenomen naar de overkant van het veld om in het bosje de bal te gaan zoeken want ... hij had er blijkbaar maar eentje bij en de proeven waren nog maar half weg..... we hebben wij die bal nooit meer teruggevonden (hij ligt er waarschijnlijk nog) en zat er niets anders op dan dat wij ter plaatse bleven en dat Stessens naar de kazerne in Etterbeek terugmoest om een nieuwe bal te gaan halen. Hij had er uiteindelijk een stuk of vier mee ...
Toen ik thuis kwam deed ik het verhaal aan mijn vader .... die mij vol zorgen aankeek en met een simpel " mo joeng toch ... " mij duidelijk maakte dat ik waarschijnlijk niet bij de Rijkswacht binnen zou raken. Hij had zelf in de jaren 51-52-53 zijn "21 maanden" dienst geklopt bij 72 A in Kassel en had het daar wegens de Korea oorlog tot sergeant geschopt. Hij kende dus de militaire tucht maar al te goed omdat ze bij de artillerie ook niet mals waren ...
Enige weken later kreeg ik mijn oproepingsbrief met de melding dat ik toegelaten was als kandidaat rijkswachter (keuronderofficier) en dat ik mij op maandag 29 september 1975 moest aanmelden voor mijn eerste jaar in St Denijs Westrem ....

mvg
Jan
In memoriam mijn opa Gerard : Soldaat 4 Li 1932-33 / 18d veldtocht (23 Li) / KG gemaakt bij Gent / Eind 1944 : vrijwilliger bij 1005e Tpt Coy / Gesneuveld voor België t.g.v. V2 inslag te Hove op 31-1-1945. I will always remember him ....
Patric
Berichten: 98
Lid geworden op: 24 jan 2013 13:06

Re: Ni om te lachen... of toch wel?

Bericht door Patric »

In vergelijking met de andere machten was de Luchtmacht in het algemeen een bende nonchalante en tuchteloze militairen. En diegenen die dan nog in Duitsland gelegerd waren nog een stuk erger.
Met 2 luchtmachters uit het verre Xanten gingen we dus toelatingsproeven doen voor de Rijkswacht.
Heel onreglementair met onze beste BD met kepie stapten we binnen in de Rijkswachtkazerne te Brussel.
Eenmaal de poort door keken mijn collega en ikzelf elkaar verbouwereerd aan, aarzelden, stapten terug naar buiten om vervolgens een tweede keer terug naar binnen te gaan. En inderdaad, die Rijkswachter-planton die salueerde voor iedereen die passeerde.
Voor ons was dat een ongewoon iets die tucht, groeten, ..., Een vreemde bedoening.
De tweede keer dat we binnenstapten hebben we wel terug gesalueerd en vriendelijk goeiemorgen gewenst.
Achteraf realiseerden we ons dat die planton ook maar een leerling was die door de postoverste in het oog gehouden werd, gecontroleerd en eventueel gesanctioneerd.
Terug in het smaldeel werd meewarig het hoofd geschud en gevraagd of het wel verstandig was om van macht te veranderen.
mvg,
Patric
Gebruikersavatar
tsjokke
Berichten: 304
Lid geworden op: 29 mei 2011 19:28

Re: Ni om te lachen... of toch wel?

Bericht door tsjokke »

jaja,toch ben ik er onvoorwaardelijk van overtuigd dat "de rus"toendertijd niet heeft durven komen omwille van die onberekenbare vlegels in Xanten met hun raketjes :mrgreen:

Overigens waren de sportvereisten in het klein kasteeltje voor kandidaat onderofficieren in 1972 als volgt:
100m lopen binnen 15 en 1/10sec
1000m lopen binnen 3min 58sec
hoogspringen zonder aanloop 47cm was 10/10 en 39cm was nog altijd 8/10
vèrspringen zonder aanloop minimaal 194cm
evenwichtsbalk- minimaal 10/20 halen-de mening van de sportmonitor was wet!
pull up minimaal 3x
kogelwerpen minimaal 36m


een Xanten -veteraan
Gebruikersavatar
BPS10
Berichten: 194
Lid geworden op: 22 mar 2013 11:19

Re: Ni om te lachen... of toch wel?

Bericht door BPS10 »

Hallo tsjokke dat is lang geleden. Leuk om nog eens iets van jouw capriolen te lezen. :lol: De pull ups en de 1000 m lopen was ik inderdaad vergeten te vermelden. Het hoog- en verspringen was effectief zonder aanloop. Het kogelwerpen was bij ons een hockeybal. Ben je wel zeker dat je uw sportproeven gaan afleggen bent of waren dit de voorbereidingen voor de Olympische spelen? :P

Je legde je testen in 72 af. Toch raar dat in 84 de sportproeven ongewijzigd bleven? Het enige verschil is dat in mijn tijd de sportproeven niet in het CRS (Klein Kasteeltje) afgenomen werden. Ik weet dat ik als Nederlandstalige kandidaat de keuze had tussen een aantal kazernes waar ik ze kon gaan afleggen. Voor de Franstalige waren er ook een aantal mogelijkheden. Burgers en militairen kandidaten die in de BSD verbleven konden deze in het militaire sportstadium van Köln gaan afleggen.
Gebruikersavatar
tsjokke
Berichten: 304
Lid geworden op: 29 mei 2011 19:28

Re: Ni om te lachen... of toch wel?

Bericht door tsjokke »

De dingen hebben nu eenmaal de onhebbelijke gewoonte om te veranderen.Mijn eerste sessie in het klein kasteeltje duurde nog 3 volle dagen(aug69) De twee andere werden afgewerkt in 2 dagen.En de sportvereisten waren vermoedelijk ook afhankelijk van de categorie:beroepsvrijwilligers,kandidaat o/off…..
Na mijn afzwaai als dienstplichtige volgde dus mijn tweede bezoek aan het klein kasteeltje op woensdag 14 april 1971 als wederdienstnemer .De vereisten waren dan als volgt:
80m lopen binnen 15sec
800m lopen binnen 3min 15sec
1,05m hoogspringen zonder aanloop 3pogingen gegund
1,60m vèrspringen zonder aanloop 3pogingen gegund
mars 6km binnen 1uur (langs het kanaal op)
tsjokke
RudiS
Berichten: 115
Lid geworden op: 31 mei 2011 18:09

Re: Ni om te lachen... of toch wel?

Bericht door RudiS »

tsjokke schreef: 01 feb 2018 21:42 jaja,toch ben ik er onvoorwaardelijk van overtuigd dat "de rus"toendertijd niet heeft durven komen omwille van die onberekenbare vlegels in Xanten met hun raketjes :m
een Xanten -veteraan
Kan ik alleen maar beamen.
Plaats reactie

Terug naar “Sterke verhalen - histoires fortes”