Zwaantjes en verhuizen - wat een klucht !

Sterke verhalen waar het Belgische leger centraal staat.

Moderators: Exjager, piot1940, Bram1940

Plaats reactie
charlie
Berichten: 7
Lid geworden op: 23 feb 2013 13:50

Zwaantjes en verhuizen - wat een klucht !

Bericht door charlie »

Zoals reeds met handen en voeten uitgelegd in een eerder verhaal (zie : geen rijbewijs… of toch wel ???) was ik tijdens mijn “term” in 1977 met veel hangen en wurgen in het bezit gekomen van het felbegeerde militaire rijbewijs. En content dat ik daarom was… allé, soms toch.

Aangezien ik een “vaste” job had bij het C-DIS (verdeelcentrum binnenkomende post) bij het 1 (BE) Corp in Weiden, Keulen, was ik eerder een occasionele chauffeur. Sommige jongens van de sectie “arrière”, waartoe ik ook behoorde, hadden namelijk alle dagen een vaste toerrit tussen een aantal kazernes, voornamelijk met Unimogs of Landrovers. Evenwel was ik verantwoordelijk voor mijn persoonlijke “bak” : een Bedford RL met huif, dus initiëel bedoeld voor troepentransport, maar, zoals ik snel leerde uit de prakijk, voor oneindig veel andere dingen ingezet.
In het begin beperkten mijn occasionele ritjes zich tot uitstapjes naar andere kazernes in de Keulse agglomeratie, voornamelijk om documenten te bezorgen. Dat hetzelfde werk ook kon gedaan worden door middel van een Minerva Jeep, Landrover of Opel Kadett in plaats van een blok beton op wielen kwam blijkbaar in de gezagvoerende hoofden niet op. Let wel : dat ding had een niet gesynchroniseerde versnellingsbak, dat betekende dubbel embrayeren en tussengas, dat was hard werken onderweg, zeker als je door de Keulse binnenstad mocht laveren met je rijdende schroothoop.

En dat laatste gebeurde regelmatig, want van tijd tot tijd kreeg je de bedenkelijke functie van “chauffeur van wacht”. Dat hield in dat je gedurende 24 uur niet uit je kleren mocht en dat je, helm incluis, op alle momenten gepakt en gezakt klaar moest staan om de imaginaire oorlog van het oppercommando te voeren. In de praktijk kwam het erop neer dat je – bij voorkeur op een ontiegelijk en totaal misdadig vroeg uur in de morgen - met een adressenlijst naar je kamion mocht spurten en tegen de onnavolgbare en moorddadige snelheid van minstens 58 kilometer per uur je “parcours” begon te rijden. De bedoeling was dat je – in een echte oorlogssituatie – een aantal onmisbare medespelers van de staf thuis ging oppikken en naar de kazerne voeren. In vredestijd volstond een handtekening van de betrokkenen; zij konden terugkeren naar hun slaapstede en bibi mocht zijn lijstje bij terugkeer in de kazerne overhandigen aan één of andere gradé die daarmee blijkbaar doodgelukkig was. Hij bleef zalig onwetend van het feit dat minstens 50 procent van de handtekeningen geplaatst werd door de chauffeur van wacht in kwestie… De mensen die we wakker belden zagen er meestal tegenop om in het holst van de nacht naar beneden te komen; dus trokken ze, na ons nogal aanhoudend gebel, hun slaapkamervenster open met de mededeling : “Is’t bijna gedaan ? Seffens zijn de klein mannen wakker !!! Tekent maar rap en mijn plaats.” En ’t vensterke ging terug toe…

Was je chauffeur van de officier van wacht, hing het welvaren van je dienst er van af van wie die officier eigenlijk was. Er waren ijzerbijters bij die verlangden dat je praktisch 24 uur achter je stuur bleef zitten en die te pas en te onpas op de meest onmogelijke uren ergens te velde een controle wilden gaan plaatsen. Zij lieten zich als pacha’s rondrijden, liefst gezeten op de achterbank, en bijna altijd moesten ze bij hun thuis “eens passeren” zodat vrouwlief wel kon zien hoe belangrijk ze waren… En dan had je er anderen die het niet zo nauw namen met de toegepaste krijgswetenschap bij nacht en zich vredig te rusten legden op de brits achter in hun kantoortje. Het enige dat je voor hun als chauffeur moest doen was zien dat ’s morgens hun ontbijtje met een verse krant klaar stond. Droomshiften waren dat…

Zoals al eerder aangehaald, in Weiden stierf het van de sterren en latten, er zat een hele nest “boeffers” bij elkaar die met mekaar meedogenloos concurreerden om hoger op de militaire ladder te geraken. En als het in Weiden niet lukte, dan probeerden ze het maar elders. Resultaat hiervan was dat die mannen muteerden als de neten en zij maakten maar al te graag gebruik van het militaire apparaat om hun verhuis te regelen… Verhuizen die ik gedaan heb ! Het merendeel ging om dagopdrachten zoals laden in Keulen en lossen in Aken, simpele dingskes dus. Alhoewel, elke opdracht was verschillend en veel hing af van de ingesteldheid van degene die moest verhuisd worden. Zoals verondersteld onder normale omstandigheden stond voor het laden alles mooi ingepakt klaar in de meeste gevallen, maar er waren vedetten bij die dachten dat wij als chauffeur ook de koffielepeltjes en borden in verhuisdozen zouden steken… Ook voorzag het merendeel van de verhuizers ons van drank en eten ’s middags of na afloop, maar er waren ook klojo’s bij waar zelfs geen bedankje af kon. Eens de laatste doos binnengedragen ging het deurtje toe en kon je beschikken. Dan kon je nog een paar uur terugkarren naar de kazerne op een lege maag.

Soms kregen we ook gecombineerde opdrachten waarbij verschillende verhuizen aan elkaar gekoppeld werden. Zo herinner ik me de volgende : ’s avonds laden in Keulen, de morgen erna vertrekken naar Gent om te lossen, overnachting, van Gent naar Heverlee om te laden en dan naar Leopoldsburg om te lossen, overnachten, van Leopoldsburg naar Aken om te laden en dan terug naar Keulen om te lossen. In principe hadden we genoeg aan 3 kamions om de klus te klaren, dus vertrokken we voor de zekerheid met… 5 kamions, want pech onderweg met die museumstukken was een garantie. De mensen op het losadres in Gent hadden extra volk voorzien, boterhammen en een bak bier, dus dat zat al snor. Na afloop wees die brave mens ons de weg naar de Sint-Pieterskazerne in Gent. Ik reed voorop en na 3 straten wist ik het al niet meer. Het was dan ook niet eenvoudig om 5 kamions bij elkaar te houden in de avondspits. Dan zie ik ineens een koppel “zwaantjes” (politieagenten om motoren) op een hoek staan. Ik er naartoe en uitgelegd dat we niet van de streek waren, de weg kwijt waren en dringend in de kazerne verwacht werden. Die mannen hebben er toen nog al een show van gemaakt. Ze riepen een paar collega’s op en onder politiebegeleiding zette ons konvooi zich in beweging. Tot aan de kazerne heb ik mijn rem niet meer aangeraakt. Op elk kruispunt hield een zwaantje het verkeer tegen en wij volgden braaf het “opperzwaantje” die op zijn mooie witte Harley Davidson met loeiende sirene voorop reed.
We hadden nogal bekijks onderweg. Binnen de kortste keren hadden die mannen ons afgezet bij de ingang van de kazerne en ik reed, na de controle, als eerste binnen. De tweede kamion volgde, dan de derde, de vierde en de vijfde reed knal tegen de poort…. We waren aangekomen en iedereen wist het… Er volgde een moeilijk half uurtje met de officier van wacht, een jong luitenantje, die er gelukkiglijk niet te veel tamtam over maakte. Er werd een rapportje over opgemaakt en ik heb er verder nooit iets van gehoord. Misschien waren ze wel aan een nieuwe poort toe in Gent ?

Een eigenaardigheid die ik me nog wel herinner over die overnachtingen in “vreemde kazernes” was dat we “op onze naft sliepen”. Onze Bedfordjes hadden geen normaal verbruik, nee, die beestjes zopen benzine dat het niet schoon was. Daarom hadden we bij elke missie minstens 4 of 5 extra jerrycans mee om onvrijwillige stops te voorkomen. Evenwel hadden die jerrycans de gewoonte om, bij nacht en ontij, tijdens overnachtingen pootjes te krijgen…. De kamions konden niet op slot, dus sleurden we noodgedwongen onze reservenaft mee naar de transit slaapkamer en legden ze onder ons bed. Ik weet niet of dit ook op andere plaatsen gebeurde, maar wij moesten regelmatig vaststellen dat onze jerrykannekes “missing cargo” waren.

Onderweg werden we ook vaak gecontroleerd door de MP. Met veel vertoon werden we aan de kant gezet en alles, letterlijk alles werd van zeer nabij bekeken. Ik heb ooit ballen geraapt wegens “naaktloperij” ! Stel je voor : de maand juli, buiten meer dan 30 graden en jij zit in je bak vlak naast de motor. In dat geval vloog de bovenkleding rap uit en werd er verder gekard met open raampjes, om toch maar enige verkoeling te bekomen onderweg. Het woord “airco” moest trouwens nog uitgevonden worden. Met die mannen was niet te klappen : terug onderhemd aan, de vest van uw werkkledij en uwe smok er nog eens over. Niet te doen en durf zeker niet te discussiëren want het aantal dagen ballen steeg rapper dan uw pree….

Je kan van mij aannemen dat we, na een paar van zulke dagen, stikkapot zaten en doodblij dat we onze vertrouwde nest in onze eigen kazerne konden opzoeken.

Charlie
77/18182
Gebruikersavatar
eaw458
Berichten: 1040
Lid geworden op: 30 mei 2011 08:14
Locatie: Zonhoven
Contacteer:

Re: Zwaantjes en verhuizen - wat een klucht !

Bericht door eaw458 »

Grappig.

Bedankt voor de annecdotes. Wat me steeds opvalt is dat er aan de essentie van de dienstplicht toch nooit veel veranderd is - of ik nu iets lees uit de jaren 60, 70 of 80, ik herken er altijd wel iets in van wat ik zelf in 1993 meemaakte.

En hoewel het toen zinloos tijdverlies was, is het nu toch een levenservaring die ik voor geen geld zou willen gemist hebben!

Walter
93/03407 (!)
De achttiendaagse veldtocht, regiment per regiment: http://18daagseveldtocht.be/
Gebruikersavatar
one_O_five
Admin
Berichten: 3966
Lid geworden op: 28 mei 2011 14:01
Locatie: Lummen

Re: Zwaantjes en verhuizen - wat een klucht !

Bericht door one_O_five »

Weer een heel goed verhaal, ik herken ook hier weer veel in terug, wat me wel sterk opvalt is dat weer het feit tevoorschijn komt dat een dienstplichtige die helemaal onderaan staat en waar nooit iets tegen verteld werd geen overzicht heeft wat er eigenlijk bij het leger gebeurde.

Overigens had ik als beroeps die zaak met handtekeningen verzamelen anders aangepakt, ik had het begrip functionele meerdere uitgespeeld en die hadden allemaal tot aan de deur mogen komen om te tekenen, waarschijnlijk had ik daar veel last mee gekregen maar met zekerheid hadden ze me die job geen tweede keer aangesmeerd.
Plaats reactie

Terug naar “Sterke verhalen - histoires fortes”