Paddy,uw nieuwe (kwalitatief hoogstaande) avatar brengt bij mij een bijna vergeten negatieve gebeurtenis uit mijn prille legertijd in herinnering.
Op een blauwe maandag ,na een van onze eerste (nog heftige)weekends ,riep onze sergeant africhter-pardon sergeant opleider-plots naar mij:"Gij daar Vanpimperzele,trek die vuile grijns van uw bakkes!"
Onmiddellijk was ik weer bij de les met een militair onbewogen gezicht .Waarschijnlijk was dat een beproefd middeltje van de drill sergeanten om de aandacht gespitst te houden.
Ik was gehuwd en had een dochtertje voor ik verplicht werdt om mijn militaire dienst te volbrengen eind 1964. Na verschillende perikelen in de Geruzet-kazerne in Etterbeek (luchtmacht) werdt ik per autobus, afgeleverd aan het OC3 in Turnhout. Ik was de enige 'blauwe' in een kaki-compagnie. Ik had me voorgenomen om niet op te vallen (ondanks het uniform) en zoals ze het nu noemden 'low profile' te blijven, wat tegendraads was met mijn lengte van 1,90 meter.
Tijdens de eerste week van de kazernering viel het oog van een Luitenant op mij. Een dronkaard van een mens en een alcoholicus. Hij vondt het nodig om me 'korporaal van de week' te maken. Ik kreeg een aparte slaapplaats in zijn bureel en kon beginnen met zijn uitrusting in orde te houden. Zijn schoenen op te blinken, vercoteren en strijken.Ik nam geen deel meer aan het leven in de compagnie en werdt zelfs kwaad bezien door de anderen. Tijdens een oefening zonderde hij me 48 uur af om op Zijn telefoon te reageren als er moest ingegrepen worden, dit terwijl hij 'den dikke' uithangde in de officiersmess. Beschuldigde me ook van het stelen van maaltijdtickets daar hij besloot dat ik als getrouwde in geldgebrek zat, wat ook maar normaal is als getrouwde aan 15 fr. per dag, maar stelen was niet mijn ding. Maar soit, loontje komt om zijn boontje.
Nu moet ik eerlijk toegeven dat ik schriftvervalsing had gepleegd. Gehuwde miliciens die binnen het garnizoen woonde moesten niet om 22:00 binnen zijn maar om 24:00.
Dus had ik mijn adres van Herent, mijn efectieve woonplaats, veranderd in HerentALS, wat wel in het garnizoen Turnhout lag.
Dus op een mooie avond nam ik in Antwerpen de civiele bus naar Turnhout en wie komt er ladderzat naast mij zitten...mijn luitenant. hij gaf me een hand, liet een boer en twee haltes verder lag hij met zijn hoofd op mijn schouder, ik in uniform, hij in burger. Bij de halte Turnhout ben ik stiekem onder hem uitgekropen en me aangemeld in de kazerne. Twee dagen later vroeg hij aan mij waarom ik hem niet wakker had gemaakt in de bus. Hoezo Luitenant, U wakker maken ? Ik kwam uit verlof en mijn vrouw en dochtertje hebben me aan de poort afgezet met de wagen. Na enkel gepeins van hem mocht ik beschikken.
Ik weet zijn naam nog steeds, een onmogelijke mens als ie niet gedronken had.
