“Ingesteld op 16 februari 1945
Deze bronzen medaille is wellicht het meest uitgereikte Belgische ereteken uit de tweede wereldoorlog . deze werd toegekend aan allen die dienst deden tussen 10 mei 1940 en 7 mei 1945 in een eenheid van de Belgische strijdkrachten , de weerstand, de koopvaardijvloot enz… aan de zijde van de geallieerden. De voorzijde draagt de letter "V" voor Victory bekend gemaakt in die tijd door Winston Churchill, met daarin een brullende leeuwenkop en de jaartallen 1940 – 1945. De achterzijde vermeld de titel van deze medaille in beide landstalen. Deze veelvuldig voorkomende medaille is toch bijzonder door een hele resem verschillende kentekens op het lint. Wie deelnam aan de 18-daagse veldtocht spelde 2 gekruiste sabels op het lint, voor zeelui werden dit 2 gekruiste ankers, later werd dit veralgemeend voor iedereen die actieve dienst deed in de strijdkrachten of de weerstand. Een rood kruis voor oorlogsverwondingen, een kroon voor vrijwilligers, gekruiste bliksems voor leden van de inlichtingendienst, balken voor krijgsgevangenen , en voor deelname aan veldslagen , of herdenking van operatiegebieden. Deze medaille en al de diverse kentekens is een verzameling op zich waard.”
Dit klopt niet volledig :
Niet alle zeelieden kregen of werd dit ereteken toegekend nl de zeelieden van de koopvaardij konden naar dit ereteken fluiten….
Zelfs wanneer zij een aanvraag indienden van “aanvraag tot toekenning van de Herinneringsmedaille van de oorlog 1940-1945” werd deze toekenning niet aanvaard door de toenmalige “Service des Distinctions Honorifiques et des Ceremonies Militaire” van het Ministerie de la Defense Nationale. Et pour les flammand la meme chose….Nederlandstalige aanvraag en antwoord in het frans .
Deze zeelieden hebben nooit een erkenning gekregen tot in het jaar 2000!! Er een wet werd gestemd om deze zeelieden een “morele ereteken van militair aan bepaalde Belgische burgers “ WHA WHA WHA dus na vele wetsontwerpen en verwerpingen werd er een kleine toegift gedaan van iets dat de >Belgische autoriteit nagelaten heeft te doen tijdens de mobilisatie 1940-1941.
Uitleg:
Volgens een Publicatie vraag van het departement van Landsverdediging in 1992 en het antwoord van 1993 kregen deze mannen niet de hoedanigheid van militair omdat zij niet voldeden aan de art 66 van de wet op de militie geregeld door het KB van 15 feb en 29 juli 1937 en was het dan ook onmogelijk om hen het statuut van nationale erkentelijkheid (dus deze medaille) aan hen te geven.
Auteur: van deze publicatie was Vande Lanotte J (SP)
Maar we gaan verder:
Maar wanneer deze zeelieden opgeroepen werden om in de loop van 1940 en 1941 , gekeurd te worden door een militaire dokter , om voor een keuringsraad te verschijnen in de lokalen van de Belgische Ambassade in Londen , moesten de Belgische autoriteiten op dat ogenblik de eed van trouwheid en de lezing van de krijgswetten doornemen , maar deze Belgische autoriteiten hebben het nagelaten of door vergetelheid dit tot uitvoering te brengen.
Wie is hier dan fout? De zeeman die op dat ogenblik wanneer hij gemobiliseerd wordt op zijn schip ergens op één van de oceanen rondvaart, de aanvraag binnen krijgt om zo snel als mogelijk naar Engeland te gaan om de militiewetten voorgelezen te krijgen….Dit gaat zomaar niet. De Belgische regering moest dit geweten hebben.
Nog straffer : dit gaat op voor jonge zeemannen die op het ogenblik van de mobilisatie ,meerderjarig werden en voldeden aan de militiewetten, zij hadden nog geen “dienstplicht “ achter de rug en konden ,wanneer zij op zee waren, niet direct de militiewetten worden afgenomen.
Maar: dit geldt niet voor de oudere mannen die bvb WWI hebben meegemaakt of tussen 1919 en 1939 , deze mannen hebben waarschijnlijk allen voldaan aan hun dienstplicht. (en zelfs meegevochten in WWI)
En daar gaat het nu over: men gooit iedereen op een hoopje , met het idee dat geen één van de zeelieden aan de militiewetten heeft voldaan.
Op één van de aanvragen en antwoorden voor het toekennen van dit ereteken schrijft een militaire klerk in 1956 op de aanvraag: Il a été en Angleterre et a demandé pour allez au Congo- plus rien as son dossier…le 1-9-1956.
Natuurlijk was deze man naar Engeland omdat hij gemobiliseerd werd voor de Belgische Koopvaardij onder de vlag van de Merchant Navy en dat het dossier in Engeland ligt en niet in België ,maar in 1956 bestonden er nog geen IT communicatie met verschillende ambassades….
Mag je dan niet effen kwaad zijn op de Belgische regering?
En om het goede te maken heeft men in 2000 een wetje gestemd om een morele ereteken toe te kennen aan hen die “zogezegd” iets voor het vaderland hebben gedaan.
Wel heren en damens : hier gaat men toch ferm over de schreef!
Verscheidene politici hebben geprobeerd om deze vergetelheid die gebeurd is tijdens WWII recht te trekken, verscheidene wetsontwerpen en voorstellen werden opgemaakt
In 1977 werd er een wetsvoorstel door hr De Beul ingediend , daarna in 1978 door dhr Dris Clays, daarna in 1982 door 2 Franstaligen Humblet en Paque , 1998 een wetsontwerp voor het toekennen van een “morele ereteken” , 2 x in 1999 deze voorstellen nog eens na te kijken om dan in het jaar 2000 tot wet te stemmen dat deze mannen en ook vrouwen een morele eretitel van militair aan bepaalde Belgische burgers zouden krijgen.
Maar nu hé : hoe ziet deze eretitel eruit ? hoe wordt of werd deze aangevraagd? We zijn nu 2014 maar op het moment dat deze wet werd gestemd waren de meesten overleden…..stel dat in 1940 de jonge weerbare zeelieden van 18 jaar werden gemobiliseerd dan zouden deze in het jaar 2000 dan 77 geworden zijn anderen zijn dan allang overleden…..
Dus: niet alle zeelieden kregen een Belgisch Nationaal ereteken voor hun bewezen dienst of diensten , zowel voor de Belgische Koopvaardij, de Merchant Navy, de zeevisserij, de hoge zeesleepboten, pilots ….zij kregen wel de eretekens van de geallieerden machten waarvoor zij dienden. Maar NIETS RIEN NOTTING van de Belgische regering zeer triest!!
Met vriendelijke groet , Marc