dat er Vlamingen waren die de Franstalige bevelen niet begrepen en daardoor een nutteloze dood stierven.
Ik heb er met mijn nicht, die bij de N-VA zit (ik zeg het maar voor alle duidelijkheid
) een discussie over dit onderwerp, maar eigenlijk kunnen we geen van beiden accurate bronnen aanhalen. Zelf zat ik te redeneren: als dat effectief gebeurd is, dan zou het zich bijna in 1914 alleen moeten situeren, tijdens die 2 maanden "strategische terugtocht", toen het leger effectief nog een Franstalig, vrijzinnig bastion was, de eerste ervaringen met een echte oorlog werden opgedaan, en er nog eens een massale aanval vooruit werd gedaan. Voor die periode kan ik me dat inbeelden.
Maar in de loopgravenperiode zelf zijn er niet veel massa-aanvallen geweest (zeker niet vergelijkbaar met wat de Fransen en de Engelsen met hun soldaten deden).
Met de geöliede machine die het ABL in 1918 was, kan ik me niet inbeelden dat deze nog levens en efficiëntie zouden opofferen door onduidelijke, ééntalige bevelen. Koning Albert zelf wou het ABL om verschillende redenen nooit laten meewerken aan de (achteraf nutteloze) massa-offensieven van de Fransen en Engelsen, kwestie van zelf genoeg soldaten over te houden.
Mijn vraag is nu: weten jullie meer over hoe dat bevelvoeren praktisch gezien in zijn werk ging? Was het in 1914 hetzelfde als op het einde van de oorlog? Werden er tolken ingeschakeld? Werden de bevelen tweetalig gegeven?
